συρραθαγώ

-έω, Α

κάνω θόρυβο συντρίβοντας κάτι με τα δόντια («ὀλοοῑς συνερραθάγησεν ὀδοῡσι», Νίκ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + ῥαθαγῶ «θορυβώ, παράγω κρότο»].